NASTANAK DRŽAVE BLAGOSTANJA

U modernim demokratijama pod pojmom države blagostanja podrazumeva se uvođenje sistema transfera sredstava namenjenih uglavnom omogućavanju lečenja, primanjima starih lica, pomoći u nevolji (nesreće na radu, gubici posla…) i eventualno kompenzacijama porodičnih troškova ili pomoći u smeštaju.

Širine i stepeni zaštite u raznim oblastima, veoma se razlikuju od države do države. Ekstreme predstavljaju skandinavske zemlje sa vrlo razvijenim sistemima socijalnog staranja i SAD u kojima su individualizam i leberalizam, sasvim suzili zajedničku socijalnu zaštitu. Od načina upravljanja državom u velikoj meri zavisi, kako će se kombinovati fiskalna prelivanja, kao i intervencije države s jedne i kotizacije autonomnih organizma, s druge strane. Ostaje činjenica, da je socijalna zaštita jedno od osnovnih dostignuća demokratije – njeni zadaci su jedna od najvažnijih tema za raspravu prilikom svakog sukobljavanja liberala i socijaldemokrata.

Sistemi socijalne i zdravstvene zaštite prihvataju, do različitih nivoa, princip ličnog osiguranja, solidarnosti među različitim slojevima društva (bogatih sa onima koji nemaju, radno aktivnih, nezaposlenih i penzionera), pa čak i političku ambiciju smanjenja nejednakosti. Penzioni fondovi s kapitalizacijom, koji su veoma razijeni u SAD i u Ujedinjenom Kraljevstvu, u obliku osiguranja života i penzija, na evropskom kontinentu praktično i ne postoje. Evropski liberali o njima imaju najbolje mišljenje, dok francuski i nemački socijaldemokrati govore s prezrenjem.